Galibi en un Tequila!

Hallo,

Het vervolg op mijn vorige verhaal begint minder leuk.. Zondag was namelijk een behoorlijke stressdag! Het begon al toen we erachter kwamen dat de externe harde schijf van Vera stuk was. Deze kon op de een of andere manier plots geen verbinding meer maken met de laptop. Aangezien wij hier AL onze belangrijke informatie en verslagen op hadden staan, waren we behoorlijk in paniek. Het gaat tenslotte om onze scriptie.. En zodra er een ding fout gaat, dan gaat ook alles fout. Zo kwamen er nog een aantal persoonlijke dingen bij die de dag extra vervelend maakte. We hebben de schijf naar een reparateur gebracht in de hoop dat hij deze nog kan maken. Alles bij elkaar maakte de dag een behoorlijke domper en ik had het op dat moment ook echt even gezien met heel Suriname. We vonden dat we na al deze ellende het verdiend hadden om te gaan uit eten bij de Lindeboom. Het smaakte gelukkig erg goed! Erna zijn we naar de bioscoop geweest om de dag toch leuk af te sluiten. De film: 'Project X' draaide net in de bioscoop, dus het zat er goed vol!

Maandag moesten we terug naar de vreemdelingendienst. Zoals we van te voren wel al verwacht hadden, keken ze niet eens fatsoenlijk naar onze paspoorten of de tickets. Wat wel een beetje typisch is voor Suriname. We waren op dat moment toch in de buurt van de reparateur en zijn even binnen gelopen om te kijken hoe het met de harde schijf zat. Daar gaven ze helaas aan dat deze niet gemaakt kon worden in Suriname, omdat er binnenin iets stuk was waar zij niet de expertise en het materiaal voor hadden. Daarbij wist hij niet met zekerheid te zeggen of het in Nederland wel nog te maken valt, dus dat moeten we afwachten. Het zure ervan is dat wij al onze literatuur hadden in gescand, zodat we geen boeken mee hebben hoeven nemen. Al onze literatuur was dus weg! Ik heb meteen het thuisfront gevraagd om te kijken of daar nog de scans ergens op stonden. En ja hoor!! Dat gelukkig wel, dus de boeken die ik had in gescand hebben we gelukkig nu wel terug. De overige literatuur zullen we in Nederland in ons verslag erbij moeten verwerken. Het is natuurlijk wel vervelend, aangezien dit ons 2x zoveel werk oplevert. In de avond hebben we nog salsales gehad. Hier hebben we ons nog even kunnen uitleven met de nieuw geleerde pasjes.

Dinsdag zijn de meiden gaan zwemmen bij 'Zin'. Ik ben thuis gebleven en heb in een boek voor school gelezen (ja, gelukkig had ik er ook een in mijn koffer gestopt!). Verder heb ik deze dag genomen om lekker even rustig aan te doen met een filmpje en lekker even niks te doen.

Woensdag hadden we weer stage. In de ochtend ben ik gaan helpen op groep groen. We hadden die dag ook een gesprek gepland met onze begeleidster. We hebben in het gesprek het gehad over de voortgang van ons onderzoek. We hebben haar meteen ingelicht over het probleem met de harde schijf en ze was gelukkig erg begripvol naar ons toe. Verder hebben we gesproken over zaken die ons opgevallen waren tijdens het meedraaien op de groepen. Ook hebben we het met haar gehad over de verschillen tussen werken in Nederland en werken in Suriname. Aangezien zij van oorsprong een Nederlandse is, wist ze ons een boel verschillen te vertellen waar we iets aan hadden. Toen we klaar waren was de werkdag al bijna om, zolang hadden we gepraat

Toen ik donderdag naar stage fietste lag er een dood hondje aan de kant van de weg. Ik schrok hier behoorlijk van, omdat iedereen het beestje liet liggen. Je merkt daaraan wel de verschillen in de manier van denken rond deze onderwerpen. Aangekomen op de crèche ben ik gaan helpen op groep blauw. Hoewel ik in eerste instantie moeite had met de doelgroep op groep blauw, begin ik ook hier meer mijn draai in te vinden. Het is de verzorgende groep, een groep die behoorlijk veel aandacht nodig heeft. Ondanks dat het moeilijk is om contact te krijgen met deze kinderen, heb ik wel meer sympathie voor ze gekregen. Joke, Inge en hun ouders(vrijwilligers) waren ook op de crèche en we hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt om ook interviews met hen te houden. Allereerst met Joke en Inge. Inge komt al een aantal jaren op rij langs om als vrijwilliger aan de slag te gaan binnen de crèche en ze had dit jaar Joke mee genomen om te helpen. Ze heeft al een aantal dingen aangepakt waar de crèche iets aan heeft. De ouders helpen vooral mee met de klusjes die gedaan moeten worden rondom het gebouw. Verder zitten ze in het bestuur van stichting Caleopse. Deze stichting is opgezet door onze begeleidster en andere betrokkenen bij de crèche. Haar moeder zit bijvoorbeeld ook bij deze stichting en zij regelen het geld dat bij elkaar komt in Nederland. Het is dus ook een inkomstenbron voor de Annie Crèche. S'avonds zijn we gaan eten bij de 'Pizzahut' en hebben we onze salsales gehad. Nog altijd moet ik mijn best doen om het bij te houden en heb ondertussen wel door dat ik niet zo handig ben met het onthouden van 384398 verschillende pasjes. Verder gaat het me wel al beter af en hoop ik er minder klunzig uit te zien dan in de eerste week haha! Zoals standaard iedere donderdag, gingen we ook deze week weer naar 'Havana'. Samen met Lisa en de Belgische meisjes hebben we onze normale moves laten zien. Op een gegeven moment ben ik met mijn watertje aan de kant gaan zitten om al die Nederlanders eens te gaan bekijken. Ik moet zeggen dat er een heleboel te zien valt zo van een afstand. Waarschijnlijk klink ik nu een beetje bevooroordeeld, maar je ziet sommige meisjes met Surinaamse jongens staan, waarvan je weet dat ze alleen maar op hun paspoort of iets dergelijks uit zijn. Ze weten precies wat ze moeten zeggen om die meisjes om te praten. Ook zie je de meisjes zich ineens compleet anders gedragen dan ze in Nederland zouden doen. Zo worden meegesleurd in het overdreven, uitdagende foute dansen. Ik vind het vrij laag dat ze zichzelf zo tekort doen en zich zo gemakkelijk laten ompraten en meesleuren. Waarschijnlijk hebben velen hier een andere mening over en ik ben dan ook zeer benieuwd wat deze mening is!

Vrijdag hebben we weer heeeeerlijk kunnen uitslapen! We hebben de hele dag lekker niets gedaan. We zijn erna nog hamburgers gaan eten bij het 'Vat'. Erna hebben we met de Belgische meisjes, Inge en Joke nog even iets gedronken. We hebben het (heel verstandig van ons) niet laat gemaakt en zijn op tijd onze tassen gaan inpakken voor ons weekend naar Galibi.

Zaterdag moesten we weer op tijd op staan, want we zouden om kwart voor 8 worden opgehaald bij de Belgische meisjes thuis. Na een 4 uur durende rit over een ongelofelijk hobbelende weg, kwamen we eindelijk aan in het plaatsje Albina. Daar aangekomen was er een probleem met de boot die ons zou brengen, waarna Ali(onze gids) besloot om de planning om te gooien. Dat betekende dat we eerst naar Frans-Guyana zouden gaan. Het was een kwartier varen met de boot. We kwamen aan in het plaatsje Saint-Laurent-du-Maroni. Er al meteen een verschil te zien met Suriname. Men rijdt hier gewoon aan de rechterkant. Ook wordt er betaald met de Euro. Het fijnste verschil was dat het hier veel schoner was dan in Suriname. In Suriname ligt namelijk overal waar je kijkt rommel aan de kant van de weg. We zijn over een markt gelopen, maar konden helaas niets kopen aangezien wij alleen SRD (Surinaams geld) hadden. Tenslotte zijn we nog naar een oude gevangenis geweest, het bekende Camp de la Transportation (uit het boek 'Papilllon'). Op 28 oktober 1931 werd Papillon tot levenslange dwangarbeid veroordeeld wegens een moord die hij niet had gepleegd. Hij is altijd blijven ontkennen dat hij de dader was. In de dertien jaar dat hij vastzat in de gevangenis, is hij negen keer gevlucht. Toch werd hij steeds weer opgepakt en teruggebracht. In 1944 vluchtte hij voorgoed uit de gevangenis. Hij schreef over deze periode een boek genaamd: 'Papillon', die in 1969 uitkwam. Het boek is waarschijnlijk een autobiografie. Het was interessant om te zien hoe ze daar hebben gezeten. Je kon nog zien hoe de cellen eruit zagen. Het is nu een museum waar ze binnenkort ook beelden willen vertonen over die periode.

Erna gingen we terug naar de boot. Daar zouden onze tassen al opliggen, zodat we in een weg door konden rijden naar Galibi. Allereerst hebben een dik half uur gewacht tot de boot er was. Toen bleek dat ze onze tassen niet bij zich hadden.. We moesten dus eerst terug naar Albina varen om de tassen te halen. Daarna waren we eindelijk zo ver om te vertrekken richting Galibi. Dit was nog een boottocht van 1,5 uur. En omdat er nog niet genoeg tegen zat, begon het ook nog te regenen. Kun je het je voorstellen? 1,5 uur op een open boot met alleen een plastic regenponcho om.. Wat een leuk begin!

Doorweekt kwamen we aan op Galibi. Het was anders dan ik me had voorgesteld. Met het idee in mijn achterhoofd dat vele toeristen deze plaats bezoeken, dacht ik dat het schoner zou zijn. Helaas lag er overal troep op het strand, wat ervoor zorgde dat het een minder mooi geheel was. Het is zonde dat sommige mensen zo'n mooi stuk natuur zo slecht onderhouden. Het ligt in het gebied van de indianen. Ook de eigenaar van de hutjes waarin we sliepen was een indiaan. Hij kwam ons verwelkomen terwijl hij strontzat was. Hij noemde ons allemaal zijn kinderen en we mochten zolang blijven als we wilden van hem, omdat we 'familie' waren. Beetje vreemde gast en Ali heeft hem er dan ook gauw genoeg op aangesproken dat hij weg moest gaan. We hebben onze hangmatten opgehangen in onze hut. Deze ligt recht aan het water op het strand. Nadat we gegeten hadden en we nog wat tijd voor ons zelf hadden gekregen, zouden we naar een ander strand varen waar de zeeschildpadden zouden komen. Het was afhankelijk van de indianen wanneer we zouden vertrekken, omdat zij precies weten hoe de stand van het water staat.

Rond 10 uur was het eindelijk tijd om te vertrekken. Na een kort boottochtje waren we op het strand van de zeeschildpadden. We kregen van Ali kort een uitleg over hoe het in z'n werk zou gaan. We mochten niet met zaklampen schijnen, want anders zouden de zeeschildpadden ervan schrikken en terug het water inkruipen. Ik heb gehoord dat als ze telkens opnieuw gestoord worden bij het eieren leggen, dat de schildpad dan terug de zeen in kruipt en daar de eieren legt. Hierdoor kunnen al die eieren niet uitkomen. De schildpadden kruipen eerst vanuit de zee het strand op en zoeken een geschikte plaats bij de duinen. Daar gaan ze een groot gat graven waarin ze kunnen liggen om de eieren te leggen. Als dan het leggen begint, raken ze in een soort trance. Het is dan mogelijk om met een speciale zaklamp te schijnen, zodat er meer te zien valt. Na het leggen van de, soms wel 150, eieren graaft de schildpad het gat dicht met zijn achterpoten. Hij klopt het zand aan, zodat je er niets meer van ziet. Daarna vervolgt hij zijn weg terug naar de zee. Het duurt een aantal maanden voordat de eieren uitkomen. De babyschildpadden zullen proberen naar de zee te kruipen. Helaas sterft het grootste deel al onderweg. Ze worden bijvoorbeeld op gegeten door vogels, krabben of grote vissen. Daarnaast kruipen sommige de verkeerde kant op waardoor ze nooit in de zee belanden. Ook heeft de mens hier een grote schuld aan, wij zijn de grootste bedreiging. Sommige mensen eten de eieren van de schildpad als lekkernij, hoewel dit eigenlijk verboden is. Het is dus als het ware een 'survival of the fittest'.
Het was een hele ervaring om te zien hoe zo'n machtig groot beest eieren legt. Je kon in het zand zijn kruipspoor zien vanaf het water tot de duinen. Ik had wel gedacht dat het een grote schildpad was, maar van dichtbij stond ik toch even versteld. Het was zeker een ervaring om niet te vergeten. Jammer dat we er niet meer zijn als de babyschildpadden uit komen en hun weg naar zee zoeken. Er wordt gezegd dat dit ook erg mooi moet zijn.

De dag erna werden we al vroeg gewekt voor het ontbijt, omdat we een wandeling door het indiaanse dorp zouden krijgen en naar de 'Galibi Zoo' zouden gaan. We begonnen met de rondleiding en kwamen langs verschillende huizen, gemeenschappelijke ruimtes en een school. De school was erg leuk om te zien. In de verschillende klaslokalen zag je materialen waarmee ze het alfabet leerden. Dit was dan natuurlijk wel aangepast aan woorden en dieren uit hun omgeving. Toen we het dorp door waren gelopen, kwamen we bij een kleine dierentuin: 'De Galibi Zoo'. We kregen karamelsnoepjes van Ali om aan de aapjes te voeren. Deze renden continu door het hele park en klommen op alles wat ze tegenkwamen. Ze zaten bij iedereen op het hoofd en waren ontzettend nieuwsgierig naar de snoepjes. Niet alleen de aapjes kwamen daar op af, ook kleine neusberen renden rond om snoepjes van ons af te pakken. Zij waren wel iets brutaler en deden er alles aan om ook maar een stukje te krijgen. Verder was het mogelijk om een aantal dieren vast te houden. Om te beginnen met de lieve, jonge luiaard. Het is zo'n rustig beestje. Deze klemt zich helemaal vast aan je en kijkt je aan met z'n kraaloogjes. Het liefst hadden we hem allemaal in ons koffer gestopt. Er was een wurgslang die je om je nek mocht hangen. Die vond ik minder eng dan de vogelspin die sommige weer vast mochten houden. De slang hing rustig om je nek en kronkelde met zijn staart om je lichaam. Wauw! Er was ook een kleine kaaiman die we mochten vast houden. Een meisje had deze vast toen hij een plotselinge beweging maakte. Zij schrok daar zo van dat ze hem in de ton met water gooide. Het beest was daarna een tijdje overstuurd en begon te sissen. Ze hebben hem toen een poos weg gezet. Vlak voor we gingen haalden ze hem nogmaals tevoorschijn en mochten we het nogmaals proberen. Hier bleef hij wel sissen en spartelen, waardoor ik het maar een eng beestje vond. Uiteindelijk heb ik het beestje wel vast gehouden! Verder was er nog een toekan te zien en rende er ergens een capibara rond. Het was ontzettend leuk om al deze beesten van dichtbij te zien en ze zelfs te mogen vasthouden! Na de 'Zoo' en nog een frisse duik in het water, was het tijd voor de ongelofelijk lange reis terug naar Paramaribo.

Maandag hebben we het huis gepoetst, alle wasjes gedraaid en de tassen van het weekend uitgepakt. Tussendoor hebben we onze fietsen terug gebracht naar de verhuurder om ze te laten nakijken. Na een korte controle blijkt dat mijn remmen het niet goed genoeg doen, wat ik overigens ook zelf al had gemerkt na al 3247239 bijna dood ervaringen.. Ik zou de dag erna ermee terug moeten komen. In de avond hebben we onze salsales gehad en hebben we het draaien geoefend. We leerden links omdraaien en rechtsomdraaien en allerlei halve draaien. Na de uitleg van de basisstappen, moesten we alles door elkaar proberen. Hij riep direct achter elkaar door of we links of rechts moesten draaien en of het een halve of hele draai moest zijn. Pffff.. Na een aantal draaien was ik zo duizelig dat ik niet meer wist wat nou links en wat nou rechts was haha. Gelukkig was ik niet de enige, de rest stond ook allemaal verward en duizelig om zich heen te kijken. Dat betekende dat we het toch echt thuis nogmaals moesten oefenen. Na de salsa zijn we gezellig bij Lisa nog iets gaan drinken.

Toen ik dinsdag naar stage fietste, zag ik het dode hondje aan de kant van de weg. Het lijkt hier de normaalste zaak van de wereld om het dode hondje gewoon te laten liggen. Hij was helemaal geplet en men is er echt vaak overheen gereden blijkbaar. Dat is toch wel pijnlijk om te zien. Op stage zijn we nog even afscheid gaan nemen van Joke, Inge en de ouders, omdat zij vertrokken naar Nederland. Ook hebben we meteen een afspraak gemaakt met de moeder van onze begeleidster die in het bestuur van stichting Caleopse zit. Een van de werknemers hebben we gevraagd voor een interview volgende week. We hebben de 'Huberstichting' proberen te benaderen om een dag mee te kijken bij hun stichting. Het is een stichting voor jongeren met een beperking en we vonden het interessant om het te kunnen vergelijken met de Annie Crèche en Nederland. Helaas kregen we hen niet te pakken. Wel hebben we nog gebeld met de penningmeester van de Annie Crèche om een afspraak te maken. Al met al hebben we de meeste zaken nu ingepland en zijn we hierna bijna klaar met alle interviews die we moesten afleggen. In de middag ben ik met mijn fiets terug gegaan naar de verhuurder om mijn remmen te laten maken. Hopelijk overleef ik de volgende fietsritten wel gewoon weer! Later zijn we nog even naar de stad gegaan om te shoppen. Althans, de rest is gaan shoppen en ik heb heel verstandig niets gekocht om even wat geld te sparen. Bij het terug fietsen was ineens Vera's band lek. Erg vreemd aangezien we de dag ervoor de fietsen hebben laten nakijken. Zij moest dus ook weer terug met de fiets.. In de avond hebben we nog even onze salsa geoefend en we denken dat we de draaien nu wel enigszins onder de knie hebben. Eens zien of we dat donderdag ook nog denken.

Woensdag heb ik op stage mee gedraaid op groep blauw. Er zit daar een jongen die enorm agressief kan worden. Ik denk dat hij bijna 8 jaar is ongeveer. Hij heeft een obsessie met eten. Zodra anderen om hem heen nog eten in hun hand hebben, wordt hij helemaal gek. Hij wil het afpakken, desnoods met geweld. Hij gaat dan slaan, schoppen of bijten. Is het niet naar de mensen om hem heen, dan wel tegen zichzelf. Vader kijkt thuis niet naar hem om en moeder werkt tot 1 uur. Als hij om 1 uur uit onze crèche komt, wordt hij naar een andere crèche gebracht tot 5 uur. Moeder wil dit, zodat ze ook tijd voor zichzelf heeft. Als hij thuis komt is het dan enkel nog eten, douchen en slapen. Op onze crèche is er een medewerkster die af en toe de kinderen uit de groepen haalt om ze individuele aandacht te geven. Als hij zulk extreem gedrag vertoont, haalt ze hem uit de groep en mag hij ergens apart spelen. De medewerkers van de groep vroegen aan mij wat ik van zijn situatie vroeg en hoe ik zou handelen. Na het hele verhaal te hebben aangehoord, vond ik vooral de werkwijze anders dan in Nederland. Er wordt hier vooral de nadruk gelegd op het negatieve gedrag van het kind. Zodra hij agressief of lastig wordt, krijgt hij individuele aandacht. Hij wordt dus eigenlijk beloond voor zijn negatieve gedrag. Je zou op de momenten dat hij wel rustig in de groep speelt hem juist moeten belonen, zodat hij begrijpt wat juist is en wat niet. Blijkbaar krijgt hij thuis niet de aandacht die hij nodig heeft en is hij gewend om op een negatieve manier deze aandacht te krijgen. Hij weet niet beter, aangezien moeder geen tijd vrij maakt om met hem te spelen. Waar de drang met eten vandaan komt weet ik niet goed. Maar ook daar geld het principe van het belonen van goed gedrag en het negeren van zijn negatieve gedrag. Ik blijf het ontzettend interessant vinden hoe verschillend de manier van werken af en toe is op de crèche hier in vergelijking met Nederland.
Na de stage zijn we gaan zwemmen bij 'Zin' met Lien, Tina, Julie en Hanne. Het lijkt erop dat het eindelijk meer richting de droge tijd gaat. Het regent nog maar af en toe, maar als het regent is dit wel heel hard. We hebben erna trek gekregen in Mc Donald, dus we hebben onze taxichauffeur lief aan gekeken. Hij wilde wel met ons door de Mc Drive rijden, zodat we het thuis konden opeten! Yeah!

Donderdag hadden we een dag vrij, omdat we de dag erna zouden helpen met een uitstapje naar de speeltuin met de kinderen. Ik heb in de ochtend mijn kamer helemaal opgeruimd, aangezien er een extra bed geplaatst zou gaan worden. Omdat ik de grootste kamer heb, komt deze op mijn kamer te staan. Het is het bed voor de zus van Simone die de laatste week op bezoek komt. Hoewel we een 4e kamer tot onze beschikking hebben, blijft het een mysterie of deze ooit nog open gaat…
In de avond zijn we gaan salsadansen. En ja hoor! Het oefenen had geholpen! De eerste helft van de les gingen we de geleerde passen herhalen en dat ging ons al beter af. De tweede helft kregen we nieuwe draaien erbij. Toen was de lol er natuurlijk weer af haha. We hebben nu nog twee lessen te gaan en ik ben benieuwd of we het dan eindelijk de basis goed genoeg onder de knie hebben. Nog altijd heb ik met uitgaan liever aan de kant staan kijken als er salsanummer op kwamen. We vonden dat we wel genoeg salsa gehad hadden voor die dag en zijn lekker op stap gegaan in 'Havana Lounge'. Samen met Lisa, Esther en de groep Belgen hebben we lekker gedanst. Opeens was het al 4 uur en gingen de lichten al aan. De tijd ging ontzettend snel voorbij en we waren eigenlijk nog helemaal niet moe. Toen we eindelijk buiten stonden was het kwart voor 5. We zijn met de eigenaar van een nieuwe discotheek('Margarita's') mee gereden om nog ergens iets te kunnen eten. Helaas hebben ze hier nergens een lekkere kebabtent, zoals in Nederland. Dus we hebben genoegen genomen met een broodje kip bij een tankstation. Eenmaal thuis aangekomen was het al half 7. Toen we besefte dat we om half 8 een taxi moesten pakken, omdat we stage hadden had het eigenlijk al geen zin meer om te gaan slapen.. Ik ben me maar gaan douchen. Ik kon mijn ogen toch niet meer open houden en heb nog een half uurtje plat gelegen.

Daarna was het al tijd om met de kinderen naar de speeltuin te gaan. Als echte bikkel heb ik mijn vaders advies ten harte genomen ('wie kan zuipen, kan ook werken') en ben ik de dag toch goed doorgekomen. De hele dag hebben we rond gelopen met kinderen. Uiteindelijk was ik over mijn slaap heen en ging de rest van de dag vrij gemakkelijk. Thuis heb ik nog geprobeerd te gaan slapen, maar toen dit niet meer lukte ben ik maar een film gaan kijken. S'avonds ben ik met Simone en Lisa nog even naar het 'Vat' geweest om een hapje te eten.

Zaterdag heb ik uitgeslapen! Daar was ik wel aan toe haha. De hele dag hebben we hier lam rondgelopen als een stel zombies. Een dagje rust was sowieso niet verkeerd, want zo konden we energie sparen voor s'avonds. Julie, Katrijn en Petra(hun nieuwe huisgenoot) kwamen langs om hier ene te drinken. Daarna vervolgden we onze weg richting 'Margarita's'. Een vrij nieuwe zaak waar nog niet veel studenten komen, maar waar het wel erg gezellig was. We hadden de eigenaar beloofd om even langs te komen. Men was er aan het karaoke zingen. Na enkele shotjes hier en daar besloten we verder te gaan naar Zsa Zsa Zu. Gelukkig kenden we een aantal jongens waar we mee konden rijden. Zsa Zsa Zu is eigenlijk een vergrote versie van 'Touche', de discotheek waar we in de eerste weken wel eens geweest zijn. Je hebt een grote dansvloer beneden waar het vol staat met de studenten. Boven is het iets rustiger en kan ik tenminste zien wat er te doen is haha. Best een leuke tent en waarschijnlijk wel iets waar we vaker zullen komen.

Zondag hebben we weer lekker uitgeslapen. Ik ben begonnen aan dit ellenlange verhaal en we hebben nog enkele films gekeken. In de avond werden we uitgenodigd om bij Julie, Katrijn en Petra een filmpje te komen kijken. Helaas was het geluid van de gekozen film zo zacht dat we niets hoorden. Uiteindelijk hebben we een andere film gekozen, lekker old school: 'Sister act'.

Vandaag werd het tijd om het laatste deel van mijn verhaal af te typen. Ik heb de hele ochtend zitten zwoegen op dit pagina's lange verhaal. Hopelijk bevalt het, want het was dit keer echt een opgave. Ik doe mijn best om alles een beetje bij te houden. Toch is het af en toe lastig om precies te onthouden wat ik wanneer heb gedaan. Ben blij dat ik mezelf toch iedere keer kan dwingen om alles te typen. Zo heb ik er nog iets aan als ik terug ben. Vandaag zijn we de hele dag bij 'Zin' gaan zwemmen. Toen we hoorden dat het bij jullie 20 graden was, moesten we onze kleur weer gaan bijwerken. We willen natuurlijk niet dat jullie bruiner dan ons zijn als we terug komen hahaha.

Zoooo dat was 'm weer! Ik ga me klaarmaken voor de salsales. Ik zal jullie op de hoogte houden van de laatste 2 salsalessen en of er enige vordering in zit.

Dikke brasa vanuit Paramaribo!
Mandy

Ps. NIET TE BRUIN WORDEN DAAR!