Danta Bai & 'Subh Holi!'

Joehoee!

Poehhh, twee drukke weken achter de rug! Vorige week heb ik nergens een gaatje gevonden om jullie op de hoogte te houden, maar ik zal vandaag alles even bijwerken!;) We zijn nu een maand verder, nadat ik de Surinaamse warmte instapte. Zoals jullie in mijn eerdere verslagen hebben kunnen lezen, had ik nogal moeite met wennen aan de verschillen. Een maandje later voelt het al meer als een thuis. We hebben onze draai wat meer gevonden en weten waar we moeten zijn om alles te krijgen. Ook met de buurt.. Iedereen kijkt ons telkens verschrikt aan als we zeggen dat we in Bloemendaal wonen. De buurt staat bekend als criminele buurt vol verslaafden, maar we hebben hier gelukkig nog geen last van gehad. Ik moet zeggen dat ik me zelfs redelijk veilig voel. We zijn thuis omringd met een hekwerk en de buurman is een agent. Daarbij zijn de mensen uit onze straat altijd vriendelijk tegen ons. Wel loop ik liever even om als ik een groep hangjongeren zie, maar dat zou ik in Nederland ook doen. Al met al zit ik hier voorlopig wel op mijn plek. Natuurlijk mis ik jullie thuis ook wel hoor :), maar het scheelt dat de meiden er zijn. Zo kunnen we elkaar door de dipjes heen helpen. Op zo'n momenten komen de meiden altijd eventjes kijken om een schouderklopje te geven, waardoor ik de dag weer goed door kom.

Dinsdag hadden Vera en ik geen stage en besloten we naar de stad te gaan en eens te gaan shoppen. Daar kwamen we Sana tegen die met ons mee ging lunchen in de stad, daarna zijn we op zoek gegaan naar schoenenwinkels. Mijn geluk is dat ze hier best veel kleine maten schoenen hebben, waardoor alles mij past. Hierdoor wordt het natuurlijk wel lastig om keuzes te maken uit al die leuke schoenen haha. Voor Vera was het sowieso wat lastiger, aangezien zij een grotere schoenmaat heeft. Ik had ook alvast een tas gekocht voor ons tripje, maar tijdens het shoppen kwam ik er al achter dat deze stuk was. In eerste instantie konden ze er niet veel aan doen. Ze hadden me er ook geen bonnetje bij gegeven (doen ze bij de meeste winkels niet..). Met veel heisa hebben we uiteindelijk mijn geld terug gekregen. Met mijn nieuwe aanwinsten zijn we (natuurlijk weer door de regen) terug gefietst naar huis.

Woensdag en donderdag heb ik mee gewerkt op de rode groep bij de Annie Crèche. Op deze groep kunnen de kinderen al meer zelf. Het is een school voorbereidende groep. Hier zitten twee cliënten die een aantal ochtenden in de week naar de kleuterschool gaan.

Donderdag ben ik mee geweest naar de school en heb ik geobserveerd hoe dat in zijn werk gaat. Er is een begeleidster die vanuit de Annie Crèche werkt en deze cliënten ondersteunt bij hun opdrachten. Dat was wel interessant om te zien.
S'avonds zijn we met twee vrijwilligers en Sana naar de Havana Lounge geweest. Dat is een discotheek waar men tot 1 uur s'nachts salsa danst. Erna komt de 'normale' clubmuziek. Toen werd het echt gezellig. We waren met een grotere groep, aangezien er vrienden van Sana bij waren. De jongens hier houden echt van dansen, wat erg opvallend is. Ineens ging de menigte uit elkaar en vormde er een soort battle (jaja, zoals in de films!). Er kwamen steeds meer jongens in de kring staan die aan iedereen hun danskunsten lieten zien. Het zag er echt gaaf uit!

Met een zwaar hoofd werden we de dag erna wakker. We zijn toen met onze duffe hoofden op zoek gegaan naar nieuwe hangmatten en klamboes. Deze hebben we nodig voor het tripje naar Danta Bai. We hebben ieder een mooie gekleurde hangmat uitgezocht (natuurlijk ook lekker om thuis te hebben!).
S'avonds had Sana afscheid van de tantes van de Annie Crèche. We waren met z'n allen uitgenodigd bij het pannenkoekenhuis. Wauw, wat een opties! Er waren wel zeker 200 verschillende pannenkoeken om te proberen! Het was leuk om te tantes beter te leren kennen buiten de werktijden om en we hebben dan ook goed gelachen.

Zaterdag was het eindelijk zo ver om ons eerste avontuur aan te gaan. Ons drie daagse tripje naar Danta Bai! We werden die ochtend om 8 uur opgehaald bij de Belgische meisjes thuis. We waren met een groep van 12 personen, waarvan het merendeel al eens eerder geweest was. Na drie uur rijden en een pitstop, kwamen we dan eindelijk aan bij het prachtige Danta Bai. Het oord ligt ten zuiden van het Brokopondo stuwmeer. Danta Bai betekent 'het geruis van de stroomversnelling'. Niets is minder waar, want we lagen met ons hutje recht aan het water van de Boven Suriname rivier en keken uit over de stroomversnellingen (die men hier sula's noemt). Met een beetje hulp hebben we onze hangmatten geïnstalleerd en zijn we het oord gaan verkennen. We hebben iedere dag 3 maaltijden gekregen. Rond 1 uur kregen we telkens onze eerste warme maaltijd, die bestond uit rijst met kip.

We zouden die middag onze grote boswandeling krijgen van onze gids Ali. Helaas had deze meerdere groepen dat weekend en was hij te laat terug. Dit ging ten koste van onze tijd, aangezien hij de hele middag hebben zitten wachten. Dat was wel een beetje jammer. Als troost nam hij ons mee om een kleinere tocht te maken naar een gezin dat een eindje verderop in het bos woonde. Hij vertelde veel over de omgeving en de planten die we tegenkwamen. Om het dorpje in te komen, moesten we door een poort. Deze stond er om de kwade invloeden van buitenaf tegen te houden. Er stonden een aantal kleine hutjes van hout en riet gemaakt. De dichte huisjes waren de hutjes waarin ze deden slapen. In de open hutjes werd gekookt of hout gekapt. Opvallend was wel dat ze ondanks deze (in mijn ogen) armoede, toch met mobiele telefoons rondliepen. Dat was nogal een tegenstrijdigheid. De gids nam deze mee naar het oord om ze daar voor hen op te laden. Verschillende mannen uit het dorp werkten blijkbaar bij het oord en zouden deze telefoons s'avonds weer mee terug kunnen nemen. Een nabij gelegen dorpje was ook wat moderner. Ze waren bezig met het opzetten van douchen en toiletten, omdat dat gezin zich in de toekomst meer wilde richten op het toerisme. Als dat klaar is kunnen toeristen dus bij dat gezin leven en van de omgeving genieten. Ik moet toegeven dat ik stiekem wel jaloers was op hun mooie uitzicht. Vanuit hun hutjes had je een geweldig mooi uitzicht op de sula's en de rest van de jungle. Daar kan mijn uitzicht in Nederland natuurlijk niet tegenop! Bij het verlaten van het dorp begon het al te schemeren en moesten we ons haasten om terug te komen bij het oord. Het wordt daar namelijk in no time donker. Daar aangekomen stond er een maaltijdsoep op ons te wachten. Deed me denken aan soep van mijn vader, die er ook altijd een heleboel in doet. Zo had ik hier ook een heel ei erin drijven….
S'avonds had een groep Surinamers zich samen gepakt om live muziek voor ons te maken met de trommels die er stonden. Ik blijf het verrassend vinden hoe één ze hier zijn met de muziek. Iedereen houdt van dansen en zingen. Het is behoorlijk fascinerend om te zien hoe dat in z'n werk gaat. Iedereen wordt er dan ook bij betrokken. Na deze leuke afsluiter zijn we onze hangmatjes in gekropen en zijn we lekker gaan slapen.

Zondag stond het ontbijt om half 10 klaar. We hebben meteen een goede bodem gelegd, aangezien het een drukke dag voor ons zou worden. Het raften stond die dag op de planning! Na het aantrekken van onze mooie vesten en helmen was het tijd om de boot naar het water te tillen. Poeehhh, met 6 meiden is dat nogal een opgave haha. Als eerste kregen we de nodige instructies te horen, daarna konden we dan eindelijk vertrekken. Het was wel even wennen, we moesten ons aan elkaar aanpassen en al gauw hadden we het onder de knie. We zouden over verschillende sula's heen gaan en begonnen met een level 1. Die ging zo langzaam, dat onze verwachtingen voor de andere sula's niet al te hoog lagen. Toch waren deze veel heftiger en was het behoorlijk zwaar om er door te komen. Wat het natuurlijk niet minder gaaf maakte! Halverwege zijn we ook nog op een rustige plek gestopt om te zwemmen. We sprongen allemaal uit de boot om te zwemmen. Blijft ergens best een raar idee om te zwemmen waar ook piranha's zitten. We waren elkaar dan ook behoorlijk aan het opjennen haha . Bij het terug de boot in komen was er nogal wat geklim en geklauter nodig. Toen gingen we op weg naar de laatste heftigste sula! We hebben deze zelfs twee keer gedaan! We zijn naar de zijkant gevaren en via een dorp hebben we de boot over het land weer achter de sula gelegd om dezelfde weg nogmaals te doen! Dat was gaaf! Uiteindelijk werden we met een korjaal opgehaald en zijn we terug gevaren naar het oord. Daar hadden we nog wat vrije tijd over en zijn we in de nabij gelegen sula's gaan zwemmen en zonnen. En ja hoor! We hebben dan ook eindelijk wat kleur opgedaan!;)

Erna zouden we naar 'Duata' gaan. Ook een nabij gelegen dorp dat te bereiken is via korjaal. Met z'n zessen zijn we vertrokken met de korjaal en heeft Ali ons een rondleiding gegeven door het dorp. Dit was een creools dorp van ongeveer 300 inwoners. Er was een school aanwezig waarin de kinderen Nederlands aangeleerd kregen. Toch spraken de meeste bewoners Saramaccaans, een creolentaal die in Suriname wordt gesproken door de bevolkingsgroep der Saramakaners, een van de Marronvolkeren (traditioneel bekend als Bosnegers). We leerden van Ali hoe we hen moesten groeten en gedag zeggen in hun eigen taal. Je merkte wel aan de bewoners dat ze dit op prijs stelden. Een meisje kwam naar me toe en wilde mijn truitje hebben. Ze zei dat ik die maar daar moest laten voor haar. Beetje apart vond ik dat haha. Verder liepen een aantal van de al wat oudere bewoners met een ontbloot bovenlijf. We werden door verschillende mensen uitgenodigd om in het dorp mee feest te vieren die avond. Het bleek dat er iemand dood was en dat ze de avond voor de begrafenis altijd een groot feest houden. We zijn later ook langs het open hutje gelopen waar de dode opgebaard stond. Er lagen allerlei bladeren en bloemen op hem. Het blijkt dat het er vanaf hangt wat voor status iemand heeft om te bepalen hoelang hij/zij opgebaard ligt. De kapitein (baas) van het dorp kan soms zelfs een maand lang opgebaard liggen. Bij de begrafenis mogen de vrouwen nooit aanwezig zijn. Toen we later bij het oord aan iemand vroegen wat we ermee moesten, zei deze dat ze dit waarschijnlijk uit beleefdheid gevraagd hadden, maar dat we niet perse hoefden te gaan. We voelden ons daardoor minder bezwaard om niet te gaan. Om terug te komen op het kapiteinschap, dit gaat van man op man en alleen via de kant van de moeder. De moeder heeft veel aanzien in zo'n dorp. Als de vrouwen hun menstruatie hebben, moeten ze die periode verblijven in een aparte hut. Het is daar geen geheim. Ik vond het erg jammer om in de dorpen geen foto's van de mensen te mogen maken, hierdoor kan ik niet goed overbrengen hoe ze daar precies leven. Ook mochten we geen foto's maken van de bidplaats, omdat dit heilig voor hen is. Ze geloven sterk in de geesten van de natuur, de zon en hun voorouders. Het is te begrijpen dat we hier geen foto's van mogen maken, maar je ziet nu enkel de hutjes op de foto's en daar moet je zelf dan bij bedenken hoe ze daarin leven. De hutjes van dit creoolse dorp stonden heel dicht bij elkaar. Ali vertelde dat dit zo gedaan was, omdat ze dit gewend waren vanuit vroeger. Op die manier kan de gemeenschap elkaar beter beschermen. Zodra er ergens iets gebeurd, zijn er snel een hoop mensen bij om in te grijpen als dat nodig mocht zijn. Na deze grote rondleiding zijn we in de korjaal (speciaal voor pap en mam: met yamaha motor!!!) terug gevaren naar het oord.

Daar hebben we gegeten. Na het eten werd er een kampvuur gemaakt voor alle groepen om bij te zitten. Ali kwam toen ineens aan met een grote vogelspin! Iehhhh, de meeste mensen die mij kennen weten dat ik als de dood voor spinnen ben. Dus mijn hart zat in mijn keel toen ik een aantal meisjes de spin over hun hoofd zag laten lopen. Toch wilde ik ook proberen om hem over mijn hand te laten lopen. Alleen was het beest zo snel dat je echt rustig moest blijven om hem vast te blijven houden. Nadat Simone (HELDIN!!) het beestje over haar handen had laten lopen, wilde ik ook proberen. Toen ik echter mijn hand dichterbij deed heb ik me snel bedacht. Hij was van dichtbij toch net even iets groter dan ik dacht. Jaaa, wat een watje he! Jullie hebben gelijk! Had er achteraf ook wel spijt van dat ik het niet durfde. Dit was het moment geweest om over die angst heen te komen. Ali had hierna het idee om te kijken of we kaaimannen(soort krokodillen) konden spotten. Hij zei al op voorhand dat de kans klein was dat we er een zouden vinden, aangezien het de laatste tijd veel geregend had. Hierdoor liggen de rotsen waar de kaaimannen op rusten onder water. Het bleek inderdaad zo te zijn, maar we hebben wel een fijne avond boottocht gehad. Als troost nam Donald(een van de werknemers van de kabelbanen) ons mee wandelen naar een aantal kreekjes net buiten het oord. Daar zouden ze misschien wel kunnen zitten. Helaas hadden we ook hier geen geluk. Ondertussen was het al nacht en zijn we, na de wandeling terug, snel naar onze hangmatten gegaan.

Wakker worden met een mooi uitzicht is natuurlijk altijd geweldig! Slapen in de hangmat daarentegen moet ik even aan wennen. In het begin ben je bang om eruit te vallen, maar na een tijdje heb je uitgevonden hoe je moet draaien om het beste te slapen. Deze maandagochtend was het eindelijk tijd voor onze grote boswandeling (die we eigenlijk zaterdag hadden). Ali heeft ons weer een heleboel verteld en laten zien. Zo zijn we langs mooie planten gekomen, heeft hij verschillende hollen van dieren laten zien. Hij heeft ook steeds de verschillende boomsoorten benoemd, zoals bijvoorbeeld de telefoonboom. Dit is een boom waar je als je zou verdwalen heel hard op moet slaan. Een paar kilometer (!) verderop kunnen ze dit dan horen en kunnen ze je traceren. We kregen telkens de Saramaccaanse en Nederlandse benaming. Tijdens de tocht kwamen we langs een boel planten die gebruikt werden als kruiden. Hij heeft een aantal daarvan geplukt en hier hebben we bij terugkomst op het oord een kruidenbad mee gehad. We gingen om beurten met Ali bij de sula zitten. Hij maakte van al die kruiden een grote prop en sopte dat in het water. Dan liet hij het water over ons heen lopen. Het was echt net of we even in een ontspanningsoord zaten. Je kon de kruiden erg goed ruiken. Terug in het oord kwam Donald ons halen om de kabelbaantocht te doen. Dit waren 17 kabelbanen die door de jungle liepen en over de Boven Suriname rivier. We begonnen op het laagte parcours, waar we konden oefenen. Hier werd ik al meteen bekroond tot little Jane. We moesten zelf oefenen om onze beveiliging los en vast te maken en kregen een handschoen aan waarmee we moesten remmen. Na het laagte parcours was het tijd voor het echte werk! Eerst helemaal naar boven klimmen over een wiebelige 'brug'.. Ik was als eerste aan de beurt. Na even wat moed te hebben verzameld, ging ik van de eerste baan af. Deze ging meteen over de rivier en was een van de langste banen. Wauw, wat een uitzicht. Door al dat moois om je heen vergeet je bijna dat je moet remmen, zodat je niet tegen een boom aanknalt haha. De meeste banen die hierna kwamen gingen door de jungle. Er zaten een aantal van de wiebelige bruggen tussen waar we over moesten lopen. Die vond ik akeliger dan de kabelbanen zelf. Het was wel echt een gave ervaring om te doen. De op een na laatste baan was er weer een over het water en ik moet zeggen dat ik die toch echt het leukste vond om te doen. Je kunt dan zo ver kijken en je ziet het oord vanuit de waterkant. Dat is werkelijk heel mooi om mee te maken. Als laatste kregen we de 'Jane Swing'. Als een echte Jane klom ik met Donald op het platvorm om vast gemaakt te worden. Daarna moet je zelf de lucht in springen om vervolgens over het water te zwieren. Het was jammer dat het busje op ons stond te wachten anders hadden we vanaf de 'swing' het water in mogen springen. Nadat iedereen geweest was zijn we ons snel gaan klaarmaken en was het einde van een te gek weekend al in zicht. De 3 uur durende tocht zorgde ervoor dat we te laat terug waren voor onze eerste salsales. Deze hebben we verplaatst naar de dag erna. Ergens was ik hier wel blij om, omdat het een erg vermoeiend weekend was en ik blij was om terug te zijn en me fatsoenlijk te kunnen douchen. Ohja, dat heb ik nog helemaal niet vermeld.. We hadden namelijk geen water, waardoor de wc's niet konden doorspoelen en we niet konden douchen. Jaaa, we leken wel zwervers bij terugkomst!

Dinsdag moesten we weer meteen aan de slag`bij de Annie Crèche. Na ons vermoeiende weekend had ik hier wel wat moeite mee. Ik mocht meedraaien op groep groen, wat tevens de laatste groep is voor mij. Hierna heb ik ze allemaal gehad. Het was wat meer vergelijkbaar met groep rood. Het verschil is dat ze bij groen meer op het stuk structuur gericht zijn. Stuk voor stuk zijn de kinderen schatjes, op alle groepen. Ze blijven leuk! De rest van de middag hebben we rustig aan gedaan en een aantal middagdutjes gedaan om wat slaap in te halen. S'avonds was het tijd voor onze eerste salsales! De leraar Yche is ontzettend leuk, hij maakt continu grapjes tussendoor waardoor ik me meer op mijn gemak voel. Ook worden de passen telkens stap voor stap uitgelegd en voor gedaan. Merk wel dat ik echt heel erg a-ritmisch ben haha.. Tante Mien ondersteunt Yche bij de les en geeft wat extra tips aan diegene die iets verkeerd oppikken. Zoals mij dus… Ze kwam een aantal keren al naar me toe om te zeggen hoe ik iets beter kon doen. Ik hoop het me wat beter af gaat na een aantal lessen. Ik zal mijn best doen om jullie mijn danskunsten bij terug komst te laten zien ;).

Woensdag ben ik gaan mee draaien op groep groen. Halverwege werd ik weggeroepen om Annette te helpen. Ze had een andere opdracht voor ons. Ze waren bezig met het versturen van brieven naar de donateurs. Ieder jaar worden deze brieven gemaakt met de vraag of verschillende instellingen en bedrijven een bedrag zouden willen sponsoren voor de Annie Crèche. Ze had een lijst met bedrijven en wij moesten uitzoeken welke er al gehad hadden en welke nog moesten krijgen. Daar zijn we de rest van de middag wel zoet mee geweest. Het was ergens wel ook meteen handig voor ons onderzoek, omdat we nu weten welke bedrijven ze hier benaderen voor donaties.

Donderdag waren we extra vroeg opgestaan om naar de vreemdelingen dienst te gaan. We hadden eerder die week al gebeld met de vraag of ze wel open zouden zijn, omdat die dag een feestdag is. Men viert namelijk Holi Phagwa, maar meer daar over later. De man aan de telefoon wist zeker dat ze open waren. Donderdag hebben we voor de zekerheid vooraf nogmaals gebeld. Bleek toen dat ze toch gesloten waren. Zulke momenten zijn we al vaker tegen gekomen in Suriname en we blijven ons er om verbazen hoe zulke dingen hier lopen.

We hebben dan ook maar van de gelegenheid gebruikt gemaakt om wat eerder naar het Holi Phagwa feest te gaan. Het Holifeest, Holi Phagwa of Phagwa is een Hindoeïstisch feest dat ieder jaar rond maart gevierd wordt en in feite een combinatie is van een lentefeest, een feest van de overwinning van het goede op het kwade en een Nieuwjaarsfeest. Men bepoedert elkaar in verschillende kleuren en begiet elkaar met allerlei gekleurd water. Dit symboliseert de in bloei staande natuur (lentefeest), maar dan bij de mens. Men wenst elkaar bij dit feest 'Subh Holi!' toe, wat 'Gelukkig Nieuwjaar!' betekent. Allereerst hebben we onze kasten uitgemest en gezocht naar iets 'oud' om aan te trekken. Natuurlijk heb ik alleen normale kleding bij me, die eigenlijk niet al te oud zijn. Met onze poeder, pistooltjes en gekleurd water in de aanslag zijn we op weg gegaan naar het Flamboyant park. Eenmaal binnen werden we al meteen met poeder onder gegooid door een aantal Hindoestanen. We zijn de Belgische meisjes daar weer tegen gekomen. De hele middag hebben we rond gerend met poeder. Zelfs wildvreemden kwamen ons bekogelen. Er stonden zwembadjes waar de kinderen telkens in sprongen om af te koelen. Dat betekende op voorhand dat er iemand het water in gegooid ging worden. En ja hoor! Het eerste Belgische meisje lag er al in! Toen we helemaal gekleurd waren en genoeg gedanst hadden, besloten we maar al naar huis te gaan om alles er weer af te schrobben. Die avond hadden we namelijk salsales nummer twee! Na een grondige schrobbeurt kwamen we er redelijk schoon onderuit. Ik zit nu alleen nog met roze/paarse nagels te typen, die krijg ik niet goed meer schoon.

Naar mijn idee ging de tweede salsales al beter dan de eerste. Toch werd ik natuurlijk weer apart genomen door tante Mien haha. Ze had namelijk nog wat tips voor me. We zaten dit keer bij onze eigen groep en deze bestond uit een groot aantal meisjes en zelfs een aantal jongens. We leerden de pasjes te mixen in een partnerdans. Er komen iedere les een aantal mannen meedansen die al langer salsa dansen. Zij zijn er om het laatste half uur mee te oefenen.

Na de salsales was het weer onze fijne donderdag avond! Tijd om weer een aantal dansjes te wagen bij de Havana Lounge! Tot 1 uur wordt daar ook salsa gedanst, maar wij waren rond die tijd pas daar. We kwamen Yche tegen die het niet zo leuk vond dat we niet bezweet waren haha. Dat betekende dat we niet genoeg salsa geoefend hadden op de dansvloer. Don't worry! Dat hebben we erna goed gemaakt toen er gewone 'clubmuziek' op was. Ook nu was er weer een groep jongens die een battle showtje weg gaf, gaaf om te zien!

Vrijdag gingen we naar de vreemdelingen dienst om ons visum te verlengen tot 3 maanden. Na een lange taxirit vonden ze het daar grappig om te vermelden dat we ook ons vliegticket mee moesten nemen, terwijl deze al in Amsterdam en bij de douane is nagekeken. Gefrustreerd dat we nu komende maandag wééér terug moesten komen, zijn we als troost maar gaan shoppen bij de Hermitage Mall. We konden niet anders dan ook even langs de Mc Donald te gaan.. In de middag zouden we iets gaan drinken bij 'Zus enzo'. Daar zouden een aantal Belgische docenten samenkomen met studenten. Een van die docenten had aan onze docent van school beloofd te kijken hoe het met ons ging, vandaar dat wij ook uitgenodigd waren. Na een kort gesprekje en een drankje moesten we alweer gaan, aangezien Sana die avond terug naar Nederland zou gaan. Omdat Sana wegging kon Lisa in haar eentje de huur niet opbrengen voor het hele boven appartement. Zij zou dus ook verhuizen naar een ander appartement. We hebben eerst even geholpen met spullen slepen. Wat een verzameling van 5 maanden Suriname! Na een laatste drankje en een knuffel was het tijd om afscheid te nemen.

Zaterdag hebben we helemaal NIETS gedaan. We hebben lekker uitgeslapen en toen een grote schoonmaak door het huis gehouden. En met drie meiden die het niet altijd veel uit maakt als er iets rondslingert was dat nogal een opgave haha. Verder zijn we de dag rustig door gekomen door een aantal filmpjes te kijken en te relaxen na deze drukke week.

Zoooo guys, dat was 'm weer voor vandaag! Hoop dat jullie mijn ellenlange verhalen nog niet beu zijn. Ze worden iedere week namelijk langer dan de bedoeling is.

Iedereen bedankt voor de leuke reacties op de site! Ook de updates over hoe het in Nederland gaat zijn leuk om te lezen, zo ben ik er toch een beetje bij.

Veel liefs en een kusje uit Paramaribo!
X Mandy