Eerste weekje Suriname

Hallo iedereen,

Zoals ik van tevoren beloofd had, zou ik tijdens mijn verblijf in Suriname een blog bijhouden. Ik zal proberen om wekelijks even tijd te maken om jullie op de hoogte te houden. Bij deze poging één..

Het grote avontuur begon natuurlijk vorige week (woensdag 8 februari) op Schiphol waar ik samen met Vera het vliegtuig zou pakken. We waren erg vroeg vertrokken, zodat we ruim de tijd hadden om in te checken. Nadat we onze koffers afgegeven hadden (pff gelukkig precies 49,60 kilo samen!!), was het al bijna tijd om afscheid te nemen van onze familie en vrienden. Na toch wel een emotioneel afscheid en een laatste zwaai, zijn we ingestapt in het vliegtuig om 10 uur later in het o zo warme Suriname weer uit te stappen. De vlucht was voor ons prima verlopen en zelfs het eten in het vliegtuig was goed te doen. Het was ons wel duidelijk af te lezen dat we als stagiaires naar Suriname gingen, de meerderheid in het vliegtuig was van Surinaamse afkomst. Velen waren dan ook erg nieuwsgierig naar die blanke Nederlandse meisjes. In Suriname aangekomen kwam de hitte ons al tegemoet. Na lang wachten bij de douane en het afhalen van de koffers, stond buiten onze begeleidster van de Annie Crèche(vroege stimulatie crèche voor kinderen van 0 - 8 jaar met een beperking) ons al op te wachten. Zij heeft ons naar het huisje gebracht waar wij de eerste week zouden verblijven. Ze was meteen erg vriendelijk en behulpzaam. Wat meteen op viel was dat er in Suriname links wordt gereden. Bij het instappen was Vera al bijna achter het stuur gaan zitten, omdat ze bij de verkeerde deur wilde instappen. Wanneer je dit niet gewend bent, is het ook heel vreemd om ineens links over de rotonde te gaan. We waren telkens bang dat er ieder moment een auto van de tegengestelde richting zou komen haha. Daarnaast vielen de vele zwerfhonden die rondlopen me meteen op. Ze lopen overal rond te snuffelen en kunnen onverwachts de straat oversteken. Er ligt ook veel zwerfafval waar ze geregeld in rondneuzen. Ondanks dat het al half 12 s'avonds was, waren er nog veel mensen buiten en waren er nog een flink aantal winkels open. Blijkbaar zijn de 'Chinezen' (zoals men de supermarktjes noemt die voornamelijk gerund worden door Chinezen) zelfs s'nachts geopend. Aangekomen bij het huisje, zagen we dat er tralies voor de deur en ramen zaten. In eerste instantie is dat vreemd, maar je voelt je er wel veiliger door. We zijn daarna meteen gaan slapen, aangezien het nogal een vermoeiende dag was.

Na een nacht van vreemde geluiden, een hard kussen en een te koude airco waren we al om 7 uur wakker. Ik heb echt een poos moeten wennen aan de vreemde geluiden en het feit dat het zo vroeg licht is. De eerste dag hebben we echt een rustdag genomen. Na onze eerste (koude, want er is geen warm water..) douche zijn we de buurt even gaan verkennen. We hebben boodschappen gedaan bij de Chinees om de hoek en vonden het helemaal niet vervelend om erachter te komen dat alles hier inderdaad erg goedkoop is. Doordat we nog niet gewend waren aan de hitte (30 graden) hebben we de rest van de middag rustig op ons balkon gezeten, waarna we kennis hebben gemaakt met de buren. Ik heb hier ook het eerste zangvogeltje gezien. Deze vogeltjes kunnen veel geld opleveren. Het is hier gebruikelijk om zangwedstrijden te houden met de vogeltjes. Men loopt hier dus geregeld over straat met een vogelkooi in zijn/haar hand. In de middag kwamen de kinderen terug van school, zij kwamen allemaal langs ons appartement gelopen in hun schooluniformpjes. Het is een vrij rustige buurt, maar we zaten dan ook helemaal buiten het centrum. In de buurt waren amper andere Nederlanders te vinden. Dit viel te merken aan de reacties van de buurtbewoners. Af en toe voelde ik me net een attractie door de manier hoe iedereen je aankijkt, naroept/fluit of naar je toetert. Een aantal kwamen ons ook vragen of we soms stagiaires waren. Na ons middagje rustig aan doen, zijn we die avond onze eerste taxi gaan zoeken om Simone van het vliegveld te halen. We hadden van onze begeleidster al gehoord wat een taxirit ongeveer zou moeten kosten. Echter weten de taxichauffeurs heel goed wie er nieuw zijn in de buurt en wie niet. Ze probeerden ons eerst meer te laten betalen. Wij als echte gierige Nederlanders hebben ons eruit gebluft en gezegd dat we dan een andere taxi gingen zoeken. Blijkbaar hebben we in Nederland goed genoeg geoefend op afdingen, want het hielp. We konden voor de helft van de genoemde prijs mee! Hierna zijn we alleen nog even op bezoek geweest bij onze begeleidster en hebben we haar kinderen en man ontmoet. We zouden de eerste week bij haar op internet kunnen, maar helaas werkte de code op onze laptops niet.

De tweede dag hebben we dus maar meteen een Surinaams telefoonnummer aangeschaft, zodat we goedkoper kunnen bellen. Vanaf het huisje waar we de eerste week zaten, was het erg ver naar de stageplaats (PCS, een psychiatrisch centrum) van Simone. We hadden ons daarom bedacht om even samen te gaan kijken hoe zij het beste zou kunnen gaan. Echter werkt het busverkeer hier net iets anders dan in Nederland(hoewel het in Nederland vaak niet veel beter is geregeld..). Hier kun je overal waar je wilt aan de kant van de weg gaan staan om je hand op te steken, zodat er een busje stopt. Ze rijden hier geregeld rond en aangezien ze geen vaste vertrektijden hebben, kun je er een nemen wanneer je wilt. Je betaalt SRD 1.60, wat omgerekend ongeveer 40 eurocent is. Ons ritje naar PCS verliep anders dan verwacht. We hadden aan de buschauffeur gevraagd ons een seintje te geven als we eruit moesten. Hij meende echter dat we een andere instelling bedoelde en had ons dus op de verkeerde plaats eruit gelaten. Na een erg lange wandeling en een aantal andere busritjes kwamen we aan bij het centrum. Daar schrokken we wel even van de intimiderende houding van de mannen bij de busstop. Wij hadden onze korte broeken nog aan en voelde ons daar niet echt op ons gemak. Het leek of we van alle kanten benaderd werden door verschillende mannen, wat op dat moment erg intimiderend was. We zijn dan ook snel doorgelopen op zoek naar de bus die wél bij PCS zou stoppen. Eenmaal aangekomen bij de verzamelplaats van de bussen werden we door verschillende mannen met schriftjes geholpen. Blijkbaar hielden zij, met pen, in die schriftjes de vertrektijden van de bussen bij. Nadat we eindelijk met de goede bus PCS gevonden hadden, zijn we erna snel terug naar ons appartement gegaan. We waren dan ook erg blij om weer terug te zijn na deze drukke dag. We hebben daar nog een filmpje gekeken, gegeten en zijn toen vroeg gaan slapen.

De dag erna zijn we gaan zoeken hoe we het beste bij de Annie Crèche konden komen. Dat was een stuk gemakkelijker te vinden dan PCS. Gelukkig was dit ongeveer maar 20 min. lopen vanuit ons appartement. We waren eigenlijk van plan om deze dag te gaan zwemmen, maar de regenbuien (die hier ineens heel erg kunnen opzetten, maar erna ook zo weer weg zijn) hielden ons tegen. We hebben de middag in ons appartement doorgebracht. Achteraf gezien was het slimmer geweest als we al eerder zo'n rustige dag hadden ingepland, aangezien we de rust best goed konden gebruiken. Ik denk dat we het acclimatiseren toch wel onderschat hadden. S'avonds zijn we tussen de regenbuien door nog chinees gaan eten. Hoewel het eten goed was, was de sfeer in het restaurant niet zoals we gewend waren. Zo hing er bijvoorbeeld gewoon TL verlichting aan het plafond haha.

Zondag zijn we naar Paramaribo Zoo geweest. Dat was een erg gezellige, kleine en knusse dierentuin. Er is een grote speeltuin in het midden, waar veel Surinamers de kinderen mee naar toe nemen. Na een ochtend van aapjes kijken, zijn we s'middags de stad gaan verkennen. Op zondag is deze gesloten, dus dat gaf ons de mogelijkheid om even op ons gemak te neuzen waar alles lag. We zijn bij de waterkant geweest en hebben daar bami gegeten. Daarna zijn we door de stad geslenterd en hebben we gekeken waar de leuke winkeltjes lagen. Ook zijn we op zoek gegaan naar de Moskee en Synagoge. Deze liggen in Suriname naast elkaar, wat meteen laat zien hoe tolerant de verschillende culturen ten opzichte van elkaar zijn. Als afsluiter van de dag kon de Mc Donald natuurlijk niet achterblijven. Natuurlijk smaakte de Mc Flurry erggg goed!

Maandag hadden we onze eerste kennismaking bij de Annie Crèche. We hebben ons voorgesteld aan onze collega's en een rondleiding gekregen. Daarna hebben we een oriënterend gesprek gehad met onze begeleidster. We hebben algemene informatie over de Annie Crèche gekregen en afspraken gemaakt over onze manier van werken de komende tijd. We hebben besloten om 2 dagen in de week mee te draaien op de groepen om zo een beeld te krijgen van hun manier van werken. De woensdagen en donderdagen worden onze vaste stagedagen. Daar buiten kunnen we zelf onze tijd indelen om aan ons onderzoek te werken. Ze stelde voor om ons die middag op te halen als zij boodschappen ging doen bij een grote supermarkt. We zouden dan meteen langs ons nieuwe huisje in de Walapastraat kunnen rijden. Die middag zijn we dus gaan kijken bij het huisje. We schrokken een beetje van de straat (zie foto's). Er zitten zoveel kuilen in de(zand)weg dat onze begeleidster heel langzaam moest rijden. Het leek alsof we op een schip zaten, zo erg schommelde de auto door de kuilen. Het huisje zag er verder wel mooi uit. Er zat een hekwerk omheen, zoals een groot aantal huizen hier heeft. Helaas was er niemand thuis en konden we nog niet binnen kijken. We zijn toen doorgereden naar de grote supermarkt de Tulip. Deze is vergelijkbaar met onze AH XL. Er zijn veel Europese producten te krijgen. Deze zijn in verhouding wel duurder dan de rest. We vonden het wel handig om te weten dat we hier al onze bekende producten zouden kunnen krijgen. Na de boodschappen zijn we doorgereden naar een bekende van onze begeleidster die fietsen verhuurt. Daar hebben we alvast onze fietsen gereserveerd. Onze begeleidster is daarna een rondje door het centrum gereden om ons te laten zien waar bijvoorbeeld het uitgaansgebied('t Vat) te vinden is. S'avonds zijn we op zoek gegaan naar een cybercafé om even onze mail te kunnen checken. Daar viel plotseling de stroom uit. Toen we erna in het appartement kwamen, gebeurde dat daar ook telkens. Op een gegeven moment bleef de stroom uitvallen. We zijn toen van ellende maar om half 10 gaan slapen, omdat er verder weinig te doen was (aangezien wij geen kaarsen hadden).

Dinsdag ben ik met Vera naar de Hermitage Mall geweest. Dat is een winkelcentrum buiten de stad. Ondanks dat we een heleboel leuke spullen gezien hebben, hebben we niets gekocht. Om daar te komen hebben we weer een heel eind moeten lopen voordat we er waren, aangezien de busjes blijkbaar niet voor de deur stoppen. Opvallend is dat iedereen hier zoveel loopt. Ze zijn het nog niet gewend om te fietsen. De meeste mensen gaan dus of te voet of met de auto. Er is een zwerfhond die bij ons appartement in de buurt rondzwerft. Deze komt telkens naar ons toe als we ergens naar toe lopen. Ook deze keer is hij het hele stuk met ons meegelopen tot we het busje pakten. Het is wel lastig om al de zwerfhonden te negeren. Je wilt er telkens iets aan doen, maar je kunt niets. Er zijn er enorm veel. Zou je er een voeren, dan is dat alleen maar vervelend voor het beest. Degene die na jou in het appartement woont, doet dit misschien niet en dan heeft het beestje daar alleen last van. Het is wel even wennen om dat te kunnen negeren.

Woensdag hadden we onze eerste werkdag bij de Annie Crèche. Het was de bedoeling om te observeren bij twee groepen. Vera zou dit keer bij groep rood gaan observeren en ik ben bij groep blauw begonnen. Ik zat op de 'verzorgende' groep. Wat inhoudt dat hier de kinderen zitten die de meeste verzorging nodig hebben. Zo zitten er bijvoorbeeld een aantal die niet kunnen lopen of zelfstandig zitten, een blind jongetje en sommige die niet of moeilijk kunnen praten. Het was wel even wennen om bij deze doelgroep te beginnen, omdat ik hier geen ervaring mee heb. De eerste dag is me wel meegevallen, omdat ik het bij observeren heb gehouden. Zo kon ik eerst wennen aan de kinderen en de kinderen aan mij. Ik vond het wel interessant om te zien hoe men hier te werk gaat. De werkdag begint voor de eerste om 07.00 uur en duurt tot 13.00 uur. Ze passen de werkuren aan, aan het weer. S'middags is het te warm om te werken, daarom begint men hier eerder op de dag. In de middag zijn we onze koffers gaan inpakken en hebben we het huisje zo goed als opgeruimd, omdat we om 18.00 uur zouden verhuizen naar ons nieuwe huisje. Dit ging minder goed nu onze moeders er niet bij waren. Op de een of andere manier kunnen mama's koffers altijd beter indelen. We hebben daarom de helft in een plastic zak gedaan om het toch mee te kunnen nemen. We zijn als echte bikkels door de regen gelopen om nog even een broodje te gaan eten voor vertrek. Daarna werden we door onze begeleidster opgehaald. Na even proppen, paste uiteindelijk alle koffers, tassen en plastic zakken in de auto. Alles verliep goed, tot we bij de Walapastraat aankwamen. De vele kuilen zorgde ervoor dat de motor bijna afsloeg, omdat we zo langzaam moesten rijden. Gelukkig is alles goed aangekomen en hebben we de spullen kunnen inruimen. Nu we ons eigen plekje hebben, heb ik het gevoel dat het nu pas echt begint.

Donderdag waren we zoals gewoonlijk weer vroeg wakker. Uitslapen zit er hier nog niet in voor mij. Dit komt vooral door de hitte en de honden die al vroeg beginnen te blaffen. We hadden in dit huisje wel betere kussens, waardoor ik wel beter heb kunnen slapen gelukkig. Ook hebben we hier eindelijk internet. Het is toch fijner als je ieder moment kunt skypen met het thuisfront. Dan lijkt Nederland niet zo ver weg. Het was natuurlijk erg fijn om iedereen even te kunnen zien of horen! We zijn die middag de fietsen gaan ophalen bij die mevrouw. Daarna hebben we een grote fietstocht gehad om de buurt te verkennen. We proberen zo veel mogelijk de grote wegen te omzeilen, aangezien ze daar erg hard rijden en er weinig rekening wordt gehouden met de fietsers. Alles is wel gemakkelijker als je in het bezit bent van een fiets. Je bent niet zo afhankelijk van de bus, wat wij erg prettig vinden aangezien de bus niet onze grootste vriend is hier.. Als avondeten zijn we in de buurt ergens gaan uit eten. Ik was blij om na een week van bami en nasi even iets anders te kunnen eten.

Vrijdag zijn we weer bij de Annie Crèche geweest. Ze hadden ons gevraagd om mee te gaan met de gele groep. Die hadden een uitstapje naar de Hermitage Mall en ze konden de extra handen goed gebruiken. Deze groep kinderen kenden we nog niet, maar het was erg gezellig. Er werd speciaal voor hen een trampoline geopend en ze mochten gebruik maken van de speeltoestellen die er stonden. het was heel leuk om te zien hoe ze daar van kunnen genieten. Ze hebben er een half uurtje ongeveer gespeeld en daar namen ze al genoegen mee. Ze mochten na het spelen nog een ijsje eten bij de Mc Donald, wat al een hele belevenis op zich is voor jonge kinderen. Het viel me op dat er een aantal mensen ons aanspraken met de vraag waar de kinderen van waren. Ze waren erg geïnteresseerd in de Annie Crèche. Een mevrouw kwam zelfs vragen of we nog vrijwilligers konden gebruiken. Toen we op de bus terug zaten te wachten, kwam er een mevrouw aan die graag ijsjes voor de kinderen wilde kopen. Het was leuk om te zien dat men er hier blijkbaar wel voor open staat. Dat vond ik opvallend, aangezien er in Suriname niet veel voorzieningen en instellingen zijn voor mensen met een beperking. De Annie Crèche is bijvoorbeeld de enige vroege stimulatie crèche in heel Paramaribo. Na het werk zei de vrijwilliger (zij woont ook in het appartement boven ons huis) dat ze ergens ging zwemmen en had ons het adres gegeven van 'Zin'. S'middags zijn wij op onze fietsjes op zoek gegaan naar het zwembad. Het bleek een lounge te zijn met bar en dj, waar een zwembad achter lag. Het zat er vol met Nederlandse studenten die daar het weekend begonnen. We waren blij te zien dat er zoveel Nederlandse studenten waren, aangezien wij er nog geen waren tegengekomen. En ja, dat is vreemd in Paramaribo. Dat kwam vooral omdat de meeste in het centrum verblijven en wij er net buiten wonen. Een Nederlands meisje van de stage van Simone had gevraagd of we die avond met hen mee gingen uit eten en erna naar het 'Vat' wilden gaan. Toen we aankwamen bij het restaurant zat het daar ook vol met Nederlandse studenten. We moesten lang wachten, aangezien het zo druk was. Maar het was het wachten zeker waard, we hebben erg goed kunnen eten. Daarna zijn we een kijkje gaan nemen bij het Vat. Het was leuk om te zien hoe anders men hier uit gaat. Alle studenten hier zitten op salsalessen en dat is terug te zien bij het op stap gaan. Men begint de avond met allerlei verschillende dansen, waaronder ook salsa. Wij hebben het echter niet laat gemaakt, aangezien we moe waren door het vroege opstaan van die dag. Wel denk ik dat we er zeker nog vaker terug zullen gaan!

Ik zal mijn best doen om volgende week weer een verhaal te typen, zodat jullie op de hoogte kunnen blijven van het Surinaamse leven hier!

Voor iedereen die dit nog op tijd leest: 'Unne hele sjoone vastelaovend allemaol, ALAAF!'
De 'vastelaovend' moet ik helaas missen, maar ik ga er vanuit dat jullie die allemaal een beetje voor me meevieren!

Tot volgende week,
Haije woh!